Wchodząc do pałacu z części gospodarczej po prawej stronie posiadłości, wzrok zwiedzających przyciąga kolumna z lanego marmuru na wzgórzu. Pod kolumną znajduje się głowa przygnębionej Gorgony, która powstała z inicjatywy Trockiego Historycznego Parku Narodowego (autorzy Nerijus i Rūta Kavaliauskasowie). Idea głowy Gorgony związana jest z legendami o głowach z jeziora Galwe. Według etymologii ludowej nazwa jeziora Galwe pochodzi od słowa “galva” (pol. “głowa”). Interpretacja ta wiąże się z podaniem, że dwa razy w roku, zanim jezioro zamarzło i gdy lód stopniał, składano mu w ofierze ludzkie głowy.
Gorgony są przedstawiane z szerokimi twarzami, rozszerzonymi oczami i złotymi skrzydłami. Ich ciała pokryte są smoczymi łuskami, miedziane ręce zakończone są ostrymi pazurami, a na głowach zamiast włosów rosną jadowite węże. W ich rozdziawionych paszczach znajdują się ostre jak sztylety kły, a z szerokich ust wystają czerwone języki. Najbardziej znaną Gorgoną jest Meduza, której twarz była tak straszna, że wszyscy na jej widok zamieniali się w kamień.
Hrabiowie Tyszkiewiczowie i ich goście lubili długie spacery po parku, a hrabina Jadwiga często czytała książki i odpoczywała na ławkach. Ławki w czasach hrabiów wykonywano z betonu, materiału dość popularnego na początku XX w. Zachowały się autentyczne ławki koło rzeźby Diany i w pobliżu kuchni, balustrady i schodów prowadzących do jeziora Galwe, a także autentyczna terakotowa wanna kwiatowa obok rzeźby Bachusa. Natomiast ławki w parku wzdłuż ścieżek zostały odrestaurowane, ustawione na starych postumentach i ozdobione bachantkami i satyrami. Rzeźbiarze Nerijus i Rūta Kavaliauskasowie wykonali je z formowanego marmuru. Nie zachowały się żadne informacje na temat kształtu ławek w czasach hrabiów.
