Historia powstania nazwy miasteczka i kościoła jest ściśle związana z działającymi w międzywojennych latach ruchami odrodzenia narodowego i głoszonymi przez nie ideami. W niepodległej Litwie usiłowano wprowadzić silny kult Witolda, który, jak przypuszczano, mógłby dopomóc w zjednoczeniu narodów i uzyskaniu przez Litwinów poczucia swojej historycznej wielkości, jednocześnie przyczyniając się do wzmocnienia autorytarnego reżimu Antanasa Smetony.
Obchodząc 500-setną rocznicę śmierci księcia WKL Witolda Wielkiego w 1930 r., zatroszczono się na poziomie krajowym o nadanie sensu jego upamiętnieniu we wszystkich miastach i miasteczkach Litwy poprzez wznoszenie pomników i nazywanie imieniem Witolda ulic, placów, instytucji państwowych, a nawet miejscowości.
Zbudowany w 1936 r. drewniany budynek kościoła jest w stylu ludowym, na planie zwartego wydłużonego prostokąta, bez apsydy. Przypomina zwykły dom mieszkalny. Przy głównej fasadzie znajduje się czterościenna wieżyczka dzwonnicy z czterospadowym daszkiem w kształcie piramidy i dwoma drewnianymi słupami podpierającymi portyk, który oznacza główne wejście. ściany są zbudowane z kłód i obite poziomymi deskami. Okna i drzwi mają kształt prostokąta. Dach jest dwuspadowy, obity arkuszami blachy. Wieżyczkę zdobi lakoniczny krzyż.
Wewnętrzna przestrzeń w kształcie czworoboku jest podzielona rzędami filarów na trzy nawy; środkowa jest wyższa niż boczne. Wnętrze kościoła obito poziomymi deskami. Na ścianach i suficie znajdują się elementy malowanych dekoracji. Wnętrze odznacza się minimalizmem i brakiem nadmiernych dekoracji.
W wielkim ołtarzu neoborakowym Najświętszej Marii Panny znajduje się obraz Najświętszej Marii Panny Ostrobramskiej, co również stanowi symbol i tendencję dla budynków z czwartej dekady, mających znaczenie ideologiczne: po zajęciu przez Polskę kraju wileńskiego w latach międzywojennych dokładano trosk, by znaki historycznej stolicy Litwy nabrały sens w świadomości litewskiego narodu, stosując symbole przypominające o tym mieście – kształty architektury barokowej charakterystycznej dla Wilna, wizualizację fragmentów historycznych lub kopie znanych dzieł malarskich w stolicy.
Źródło: https://sakralilietuva.lt/
