Głośny kiermasz na Ratuszu w Trokach
Słup kapliczny Św. Jana Nepomucena, stojący u styku ulic Karaimskiej i Witoldowej, na środku byłego placu targowego, obecnie Ratuszowego — pamięta wiek XVII, kiedy był używany jako słup ogłoszeniowy. Obecnych kształtów słup kapliczny nabrał dopiero na początku XIX wieku, kiedy na szczycie kolumny umieszczono rzeźbę świętego Jana Nepomucena. Święty chroni przed nieszczęściami w wodzie, jest patronem rybaków. Na Litwie często jest spotykany w kapliczkach nad zbiornikami wodnymi.
Obecnie słup kapliczny świętego Jana Nepomucena podkreśla i przypomina nam historyczne centrum Trok, gdzie odbywały się wielkie jarmarki, targi, obchodzono święta. Źródła historyczne wspominają, że przy tym wówczas targowym placu mieszkali ludzie różnych narodowości, możliwie — że byli to handlarze, dla których położenie działek przy rynku miało znaczenie komercyjne. Na początku XVI wieku, kiedy Troki utraciły znaczenie polityczne, w mieście rozpoczęła się stagnacja gospodarcza i kulturalna. Odtąd Troki były kolejnym miastem, w którym handel i rzemiosło zaspokajały zasadniczo skromne miejscowe potrzeby. Co prawda, kiedy pod koniec wieku poprawiła się sytuacja Karaimów, a zgodnie z II Statutem Litewskim Troki stały się centrum województwa, odrodził się handel i rzemiosła.
Co toku w czasie święta „Lato w Trokach” odbywa się targ ratuszowy, przyciągający rzemieślników z całej Litwy, których handel i demonstracja fachu ciągnie się ulicą Karaimską. Podstawowym celem wydarzenia jest przyciąganie twórców i tworzących rzemieślników, sprzedaż ich produktów. Na miejsce wydarzenia nie są wpuszczani inni handlarze, sprzedający produkcję z importu, nie spełniającą wymogów organizatorów. Ważne jest, żeby sprzedawane były wyroby rzemieślnicze, nie produkowane masowo: żywność, ludowe instrumenty muzyczne i inne produkty materialnego dziedzictwa etnicznego, wyprodukowane z tradycyjnych surowców, pracą rąk i innymi starymi lub analogicznymi technikami.
Zachowuje się i pielęgnuje tradycje swego kraju, byśmy co roku mogli się nimi zachwycać, popadając w wir święta i ciesząc się wypróbowanymi przez czas smakami. Powtarza się je, bo przeżywając przeszłość w teraźniejszości, odkrywamy tradycje — i nawet siebie — na nowo.
